قومیت

ایالات متحده امروزه از نظر آرایش قومی و نژادی بیش از هر زمان دیگری در تاریخ خود، با تنوع و ناهمگونی مواجه است. این امر به ویژه در مورد شهرهای ایالات متحده و نواحی کلان شهری آن صادق است. به سبب تغییر در قانون مهاجرت، مهاجران اکنون از نقاطی از جهان که پیش از این [برای پذیرش مهاجران از آنها] با محدودیت روبرو بودند، [به سوی ایالات متحده] گسیل شده‌اند. تعداد مهاجران طی دو دهه‌ی گذشته نظیر سال‌های اوج «مهاجرت بزرگ» در آغاز قرن بیستم بوده است. در سال ۲۰۰۲، نرخ همیشگی ۵/۳۲ میلیون فرد متولد خارج [از ایالات متحده] ساکن ایالات متحده بوده‌اند که بیش از ۱۱ درصد جمعیت کل را تشکیل می‌دهند (شیمدلی ، ۲۰۰۳). برای کشور [آمریکا] به عنوان یک کلیت، این گسترش‌ها به افزایش قابل‌توجه در گروه‌های بسیاری انجامیده که پیش از این ناشناخته بودند: جمعیت چینی‌ها از ۴۳۵،۰۰۰ نفر در سال ۱۹۷۰ به ۲،۷۳۰،۰۰۰ در سال ۲۰۰۰ افزایش یافته، و جمعیت فیلیپینی‌ها از ۳۴۳،۰۰۰ به ۲،۳۶۰،۰۰۰ در دوره‌ی مشابه فوق افزایش یافته، جمعیت کره‌ای‌ها از ۶۹،۰۰۰ به ۱،۲۰۰،۰۰۰ نفر، و جمعیت لائوسی‌ها (که اغلب اهل هومونگ  هستند)، که مشمول سرشماری سال ۱۹۷۰ نبوده‌اند، در سال ۲۰۰۰ چیزی حدود ۱،۲۰۰،۰۰۰ بوده است. به طور مشابه، جمعیت اصالتاً مکزیکی از دهه‌ی ۱۹۶۰ تقریباً در هر دهه دو برابر شده است و اسپانیولی‌زبانان  اکنون بزرگ‌ترین جمعیت اقلیتی را تشکیل می‌دهند که جمعیت آمریکاییان آفریقایی‌تبار را اندکی بعد از سرشماری سال ۲۰۰۰ پشت سر نهادند.