- این مقاله ترجمه‌ایست از مقاله‌ی: Ethnicity And Race in The Metropolis ( بخش هشتم کتاب New Urban Sociology)
- پروژه‌ی درس جامعه‌شناسی شهری (استاد : دکتر صدیق سروستانی)
- مترجم: کمال رضوی
- بهمن ماه ۱۳۸۷
ایالات متحده امروزه از نظر آرایش قومی و نژادی بیش از هر زمان دیگری در تاریخ خود، با تنوع و ناهمگونی مواجه است. این امر به ویژه در مورد شهرهای ایالات متحده و نواحی کلان شهری آن صادق است. به سبب تغییر در قانون مهاجرت، مهاجران اکنون از نقاطی از جهان که پیش از این [برای پذیرش مهاجران از آنها] با محدودیت روبرو بودند، [به سوی ایالات متحده] گسیل شده‌اند. تعداد مهاجران طی دو دهه‌ی گذشته نظیر سال‌های اوج «مهاجرت بزرگ» در آغاز قرن بیستم بوده است. در سال ۲۰۰۲، نرخ همیشگی ۵/۳۲ میلیون فرد متولد خارج [از ایالات متحده] ساکن ایالات متحده بوده‌اند که بیش از ۱۱ درصد جمعیت کل را تشکیل می‌دهند. برای کشور [آمریکا] به عنوان یک کلیت، این گسترش‌ها به افزایش قابل‌توجه در گروه‌های بسیاری انجامیده که پیش از این ناشناخته بودند: جمعیت چینی‌ها از ۴۳۵،۰۰۰ نفر در سال ۱۹۷۰ به ۲،۷۳۰،۰۰۰ در سال ۲۰۰۰ افزایش یافته، و جمعیت فیلیپینی‌ها از ۳۴۳،۰۰۰ به ۲،۳۶۰،۰۰۰ در دوره‌ی مشابه فوق افزایش یافته، جمعیت کره‌ای‌ها از ۶۹،۰۰۰ به ۱،۲۰۰،۰۰۰ نفر، و جمعیت لائوسی‌ها (که اغلب اهل هومونگ هستند)، که مشمول سرشماری سال ۱۹۷۰ نبوده‌اند، در سال ۲۰۰۰ چیزی حدود ۱،۲۰۰،۰۰۰ بوده است. به طور مشابه، جمعیت اصالتاً مکزیکی از دهه‌ی ۱۹۶۰ تقریباً در هر دهه دو برابر شده است و اسپانیولی‌زبانان اکنون بزرگ‌ترین جمعیت اقلیتی را تشکیل می‌دهند که جمعیت آمریکاییان آفریقایی‌تبار را اندکی بعد از سرشماری سال ۲۰۰۰ پشت سر نهادند.
همانند دوره‌های اولیه‌ی مهاجرت بزرگ (۱۹۱۵- ۱۸۹۵)، اکثریت مهاجران اخیر در نواحی شهری سکونت یافته‌اند. در سال ۲۰۰۰ چیزی حدود ۲۹ میلیون مهاجر در نواحی شهری سراسر کشور ساکن بودند، که حاکی از افزایشی ۱۰ میلیونی طی ۱۰ سال پیشتر [از سال ۲۰۰۰] است (لوگان ، ۲۰۰۳). بیش از نیمی از جمعیت متولد خارج، در ایالات متحده تنها در سیزده ناحیه‌ی شهری ساکن هستند و این افزایش به جغرافیای محلات مهاجرنشین اولیه محدود نشده است. رشد جمعیت مهاجران در حومه‌ها (افزایش ۸/۴ میلیونی از ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰) به مقدار زیادی بیشتر از نواحی مرکزی شهرها بوده است (افزایش ۵/۳ میلیونی). در سال ۲۰۰۰ تمام ۲۵ درصد از جمعیت حومه‌نشین، شامل جمعیت‌های اقلیت بودند؛ این امر تا حد زیادی به سبب حرکت مهاجران به اجتماع‌های حومه‌ای و در برخی موارد به نواحی مجزای نژادی در حومه بوده است. بسیاری از شهرها ـ و حومه‌ها ـ دستخوش تغییر مشهودی در محلات و جمعیت‌های قومی شده‌اند. برای نمونه، در شیکاگو، ساکنان اسپانیولی [اسپانیایی‌زبان] و آسیایی از ۱۹۵۰ به بعد، در هر دهه دو برابر شده‌اند. در دهه‌ی ۱۹۶۰، شیکاگو شهری سیاه و سفید [محل سکونت سیاه‌پوستان و سفیدپوستان] بود؛ در دهه‌ی ۱۹۷۰ شیکاگو به شهری برای سکونت سیاهان، سفیدپوستان و اسپانیولی‌ها (اکثراً مکزیکی) بدل شد. هرچند، از ۱۹۹۰ شیکاگو به شهری چندفرهنگی با اجتماعات مهاجر سفید، سیاه، اسپانیولی، آسیایی و اروپایی متمایز از هم در محدوده‌ی مناطق شهری بدل گردیده است.
بارگذاری متن کامل مقاله (نسخه پی‌دی‌اف) 
