ماهیت حق ناشی از قرارداد مالکیت زمانی در حقوق ایران و انگلستان[۱]
دکتر عباس قاسمی حامد[۲]
سید رضا طباطبایی[۳]
چکیده
امروزه افزایش جمعیت و محدودیت در امکانات طبیعی و لزوم بهرهبرداری هر چه بیشتر و بهتر از امکانات موجود، اتخاذ تدابیری چون تاسیس نهاد مالکیت زمانی را به همراه داشته است. در این زمینه مطالعات تطبیقی راه را برای استفاده از دستاوردهای نظامهای حقوقی مختلف و رفع کاستیهای حقوق داخلی هموار خواهد کرد. تصور عمومی بر آن است که مالکیت زمانی در حقوق خارجی، به معنی گونهای ازمالکیت است که در آن شخص در برههای از زمان مالک ملک بوده و با پایان دورهی مزبور مالکیتش منتفی میشود و پس از سپری شدن مدتی دوباره به وی باز میگردد. اما در این نوشتار به اثبات میرسد که نه تنها چنین پنداری صحیح نیست، بلکه می توان مالکیت زمانی را در حقوق انگلستان به مالکیتهای مشاع در حقوق ایران شبیه دانست. اگر چه نمیتوان از تفاوتهای این دو نهاد، همچون عدم وجود مالکیت بالفعل درغالب مصادیق مالکیت زمانی در حقوق انگلستان و وجود آن در حقوق ایران ، چشم پوشید.
کلید واژگان
مالکیت زمانی، حقوق انگلستان، حقوق ایران، مالکیت مشاع، مالکیت مشترک.
[۱] ، مجله تحقیقات حقوقی ، ویژه نامه ش ۷، ، زمستان ۱۳۹۰
[۲] دانشیار دانشکدهی حقوق دانشگاه شهید بهشتی.
[۳] دانش آموختهی دکتری حقوق خصوصی.